İnsan hafızası şaşırtıcı derecede küçüktür. Hafızanızdan görsel olaylar diğerlerine kıyasla yavaş yavaş silinir hafızanızdan. Son zamanlarda olayları artık bulanık hatırlayan Viva da hafızasındaki olayları tazelemenin vakti geldiğini anlamıştı. Bulanık hatıraları fazla yer kaplamasa da rahatsızlık ve acı veriyordu. Artık bir ayağı çukurda olduğuna göre rahatlıkla seksen yıldır unutamadığı aşkı Yuri'yi anmasında bir sakınca yoktu. Yuri sarı ve uzun saçları hep pırıldayan, on altısında olmasına rağmen çoçuksu bir görünümü olan, düşünceli ve Viva'nın hayallerindeki insandı. Viva Yuri'ye ayrı bir gözle baksa da çok iyi arkadaşlardı, birbirleriyle her şeylerini paylaşır ve yardımcı olurlardı. Oysa Viva'nın içindeki alev sönmekten çok yakıyordu, küllerini her yere savurarak yakıyordu Viva'yı içten içe. Oysa Yuri bu gizli sevgiden habersiz yaşıyordu. Yuri'nin her sevgilisi içindeki kıskançlık duygularını kabartıyordu. Yıllar sonra okul bittiğinde Viva, her şeyi olan Yuri'nin savaştan gelmesini bekledi, her şeyi ona açıklamak için. Ama Viva bunun imkansız olduğunu bilmeden her gün heyecanı biraz daha artarak yaşıyordu.
Sıcak ve rutubetli bir gündü. Ağaçların bir yaprağı bile kıpırdamıyordu ve hava insanı bunaltacak derecede nemliydi. Viva deniz kenarında oturmuş, güneşin batışını seyrediyor, bir yandan da Yuri'ye diyeceklerini aklında tasarlıyordu. Güneşin turuncu pırıltıları, dalgasız denize vuruyordu ve şahane bir manzara yaratıyordu. Ufuk çizgisi pembeleşmişti ve güneşin yarısı denizin arkasında saklanmıştı. Çalılardan gelen hışırtı sessizliği bozuyordu. Kesik kesin gelen nefes sesi Viva'yı daha da meraklandırıyordu. Arkasını döndüğünde Yuri'nin yakın arkadaşlarından Dean'ın kendisine doğru geldiğini fark etti. Alnındaki ter damlaları parıldıyor ve göğsünün üstüne elini koymuş, kendini yatıştırmaya çalışıyordu. Viva'nın yüzüne bakıp kısa bir duraklama yaşadı, sanki söyleyeceği şeyi nasıl söyleyeceğini düşünüyordu. Kısa sessizlikten sonra Viva'nın hayatını karartan cümle açığa çıktı. "Yuri... Yuri savaşta ölmüş." Kelimeler beyninin içerisinde yankılanıyordu, ama Viva sözcükleri algılayamıyordu. Boş gözlerle Dean'ın gözyaşlarının aktığı mavi gözlerine baktı. Sonradan iç dünyası sallanmaya ve yıkılmaya başladı, teker teker yok oldu tüm heyecanı, mutluluğu, umudu, varoluşu. Bu kısa sürede Viva'nın benliği yıkıldı, ardından sadece toz parçaları bırakarak. Sarsılarak titriyordu Viva, Dean korkulu gözlerle bakıyordu Viva'ya. Dean sanki bir dostunu daha kaybetmek istemezmiş gibi çırpınıyordu Viva'nın etrafında. Daha sonra etrafındaki her şey yavaşça karanlığa gömülmeye başladı ve sonunda karanlıkla baş başa kaldığında benliğini kaybedip yere yığıldı.
Tekrar gözlerini beyaz bir odada açtığında yanında annesini gördü. Viva kendine geldiği için mutluydu, ama olmamalıydı. Yuri gitmişti, dönmemek üzere. Viva hayata dair olan tüm kinini haykırarak kusmak istiyordu ama kendinde güç bulamıyordu. Gücü son damlasına kadar bitmişti, ne kıpırdayabiliyor, ne de ağzını açabiliyordu. Elinin üzerinde annesinin elinin sıcaklığını hissediyordu, fakat elleri buz kesmişti. Ellerini ısıtabilecek bir şey olduğunu da sanmıyordu. "Canım, seni yormak istemem ama istersin diye düşündüm, bugün Yuri defnediliyor. Gelmek isteyeceğini düşündüm de..." Viva gözlerini boşluğa dikmiş, umutsuzca bakıyordu, sevdiği adamı son defa görmek için başıyla yavaşça onayladı. Biraz sonra ailesi ile birlikte kendisi gibi herkesin de siyah giyindiği kalabalık bir alana gittiler. Çoğu insanın gözünde yaşlar vardı, Dean bitap düşmüş, sararmış ve zayıflamıştı. Yuri'nin ailesinin de ondan bir farkı yoktu. Viva uyanalı beri kendine hiç bakmamıştı, kendisinin de öyle görünüp görünmediğini merak etmişti. Yavaş yavaş yaklaştı mezara. Tabut kazılan mezara konmuş, insanların ona veda etmesini bekliyorlardı. Herkes sırayla eline aldığı toprağı mezarın üstüne atıyor ve onun hakkındaki düşüncelerini söyleyip veda ediyorlardı. Sıra Viva'ya geldiğinde toprağı yavaşça mezara attı ve fısıltıyla Yuri'ye veda etti. "İnsanlar birbirlerine ölene dek birlikte olacaklarına dair söz verirler, bense sana öldükten sonra birlikte olacağımıza dair söz veriyorum. Benim ve kalbimin asıl sahibi hep sen oldun ve sonsuza dek de sen olacaksın, hoşçakal Yuri, hoşçakal sevdiğim." Bunlar Viva'nın Yuri'ye yaptığı son konuşmaydı. Gözleri dolmuştu ve tekrar titremeye başlamıştı ama direnmesi gerektiğini biliyordu, kendini toparlayıp ailesinin yanına gitti. Uzaktan mezarın küreklere alınan toprakla adım adım kapatılmasını izledi. Mezara atılan her toprakla kendi duygularının ve hislerinin üzerini de örttü Viva, ölene kadar da kilitli kalacak olan hislerinin.
Bunları hatırlamasının vakti geldiğini düşünen Viva, beyaz çarşafla kaplı bir yatakta yatıyordu. Buruşmuş derileri ve benleri olan ellerini kalbinin üzerinde birleştirmiş, beyaz duvara bakıyordu ve Yuri'nin cenazesinde de bolca bulunan yaseminin kokusunu burnuna çekiyordu. Viva o yatakta hayata gözlerini yumarken Yuri'ye kavuşacağı için hayatı boyunca yaşayamadığı mutluluğu yaşıyordu. Ömrünü adadığı adam için son nefesini verdi ve gözlerini sonsuza dek kapadı. Yüzünde neredeyse hiç görülmeyen bir gülücükle veda etti hayata.
Perş. Eyl. 03, 2009 6:20 pm