Başka bir sitedeki rp'm..
İkindi güneşinin huzur dolu ışıkları panjurun tahtaları arasından odama vuruyordu.Bu olay uyanmama sebep olmuştu.Kendimi tıpkı bir ölü gibi hissediyordum.Her tarafım ağrıyordu.
Yatağımın siyah ve beyaz puantiyeli örtüsü elim ve ayağıma dolaşmıştı.Sıyrılmak için yatağımda bir kaç kere döndüm.Birden çalar saat adeta kulağımı deşercesine çalmaya başladı.Elimi uzatarak kapatmaya çalıştım ama elim uzanmıyordu.Sanki birşey beni tutuyormuş gibiydi.Yataktan kalkmak istedim fakat beceremedim.Bir anda içimi bir ürperti aldı. ‘Ablaaa!’ diye bağırmak istedim.
Sesim sanki çıkmıyordu.İç sesim bana ‘Ölüyorsun Pansy’ diyordu.Haykırmak istedim ama hiç birşey olmuyordu.
Çalar saatin sesi git gide artıyordu.Sanki heran patlayacak bir bomba gibiydi.Bu sefer kulaklarımı tıkamak için ellerimi kulağıma götürmeye çalıştım.Olmadı!Ağlamak istiyordum.Sanki dünyadan soyutlanmıştım.Tek yapabildiğim düşünmek ve nefes almaktı.Derin bir nefes aldım.Elimde birşey varmı diye hissetmeye çalıştım.Asamı aradım ama bulamadım.Ben bununla uğraşırken çalar saat susmuştu.
En azından buna sevinebilirim diye düşünürken parmaklarımı oynatabildiğimi farkettim.Tanrım!Ölmüyordum..Bir ok gibi fırladım ve ellerime baktım.
Herşey normaldi.Peki nolmuştu bana?Ne olduğunu anlamak için etrafıma bakınmaya çalıştım.inanamıyorum buda ne!Nerede olduğum konusunda hiçbir fikrim yoktu.İçerisinde bulunduğum her neresiyse o kadar korkunç bir yerdiki.
Her yer kıpkırmızıydı ve alevler yükseliyordu.Loş bir ışık olduğundan her yeri tam seçemiyordum.Arkadan bir kaç çığlık sesi duydum.Gözlerim sanki yuvalarından fırlayacak gibi oldu.Burası o kadar korkunç bir yerdiki ve ben nerede olduğumu bilemiyordum.
Umutsuzca “Abla?” dedim fısıldayan bir şekilde.Konuştuğumda ağzımda tuzlu garip bir tat oluştu.Atmak için yere tükürdüm.İşte o anda kalbim duracak gibi oldu.Tükürdüğüm yerden alevler adeta dans edercesine yükselmişti.
Az kala üzerime geleceklerdi.İrkildim.Ayaklarımı yatağa iyice çektim.Burdan kaçıp gitmek istiyordum fakat yere basmaya korkuyordum.Üzerinde bulunduğum yatağa baktım.Aman tanrım oda ne!Üzerinde durduğum şey bir yatak değildiki.Kemiklerden oluşmuş bir masaydı.Boğazımda birşeyin düğümlendiğini hissettim.Ben, ben buraya nasıl gelmiştim!Küçük bir göz yaşının gözlerimden aşağı iniyordu.Kaşlarımı çatmıştım.Buradan kurtuluş yoktu!Birden kafamı salladım.
Hayır!Buradan bir kurtuluş yolu mutlaka var..Olmalı!Herşeyin bir çıkış yolu vardır.Ben burdan kurtulacaktım.Ne olursa olsun kurtulmalıyım.
Gözyaşlarımı hafifçe sildim ve burnumu çektim.Ağlamanın sırası şimdi değildi.Ağlamak beni güçlendirmek yerine duygusallaştırıp gücümü tüketiyordu.Derin bir nefes aldım.Elimin birini cebime götürmeye çalıştım.İşte o anda farkettim ki kollarımda zincirler vardı.Gözlerim sonuna kadar açık bir şekilde tekrar baktım.Olamaz!Biri beni duvara zincirlemişti.
İşte o an derin bir acı duydum.Küçük bir ter alnımdan süzüldü.Terlemeye başlamıştım ve bu canımı acıtıyordu.Dizlerimi göğsüme doğru çektim.İşte beklediğim şey oldu.Asam karnıma batmıştı.Demek ki cebimdeydi.Bunu düşünüp biraz olsun rahatladım.Bu sefer belimi hafifçe yukarı kaldırdım ve kollarımı indirdim.
Ellerim cebime ulaşmıştı.Asamı almaya çalıştım fakat elime gelmiyordu.Kendimi zorladım.Asam olmadan buradan kurtulmam imkansızdı.
Derin bir nefes aldım ve bir kez daha asamı almak için uğraştım.Evet başarmıştım!Asamı ucundan tutabilmiştim.Kendime doğru çektim.Ve yakaladığım anda sıkıca kavradım.Oh be sonunda başarmıştım.
Zihnimi yoklamaya çalıştım.Hangi büyüyü yaparak kurtulabilirim diye.İşte o sırada kollarımdaki zincirlerin kilidini gördüm.Alohomora!Tabikide bu olacaktı.Kilit açma büyüsü.Gülümsemeyi başarmıştım.Eski kilide baktım.Sanki 100 yıllar önceden kalma gibiydi.
Nazik bir el hareketiyle “Alohomora” dedim.
Birden elimdeki zincirlerden kurtulmuştum.Kollarım zincirler yüzünden kıpkırmızı olmuştu.Bu kızarıklık kollarımı yanmaktan beter ediyordu.Kolumu ovaladım.Kafamı eğip yere baktım.Ayaklarımı uzatmaya korkuyordum.Altın rengi o çok sevdiğim saçlarımdan küçük bir tel kopardım.Canımın yandığını hissetmemiştim.Denemek için yere attım.Yer küçük gri yuvarlaklardan oluşuyordu.
Saçımın yavaş yavaş düşüşünü izledim.Saçımın yere düştüğü anda yer tıpkı açlıktan ölmek üzere olan bir kurt gibi saçımı alevlerle birlikte yuttu.
Yapacak bir şey olmalıydı.Arkamı döndüm ve duvara baktım.Altımdaki kemik yığınları beni rahatsız ediyordu.Duvarlarda aralıklı delikler vardı.Beynimde adeta bir şimşek çaktı.
Yerden yürüyemezdim tek şansım bu deliklerdi.Kendimi duvara attım ve elimin geldiği ilk deliğe sıkıca tutundum.O sırada pis iskeletlerden biri o ürkütücü beyaz kemik eliyle beni bluzumdan yakaladı.
Asamı elime aldım ve “Sersemlet” dedim.Aklıma ilk gelen bu olmuştu.Birden iskelet yere düştü ve bir daha hareket etmedi.Bu rahatlamama sebep olmuştu.Derin bir nefes aldım.Duvara sürünmek her yerimi yakıyordu ama tek çarem bu olduğu için dayanmaya çalışıyordum.Bir müddet böyle ileri kadar gittim ve aniden önümde bir kapı belirdi.Gözlerimi kapattım ve kapıyı açıp içeri atladım.O sırada aklımdan bir sürü şey geçti.Belki ölebilirdim kim bile bilirdiki.
Gözümü korka korka açtım.
Her taraf ayna doluydu.Neye uğradığımı şaşırmıştım.Tam karşımdaki aynaya baktım.Karşımdaki görüntüyü görünce donakalmıştım.Altın sarısı saçlarım lacivert-siyah bir renk almıştı.
En çok sevdiğim mavi gözlerim ise hala aynıydı fakat kaşlarıma kadar siyah bir far sürülmüştü.Göz kalemiyle gözlerim çerçevelenmişti sanki.Dudaklarım kıpkırmıydı ve boyum olduğundan en az 15 santim daha uzundu.Vücudum daha gelişmişti.
En az 20 yaşında gösteriyordum.Karşımda sanki bir afet vardı.Kendimi çok beğenmiştim.Bu kadar güzel görünmeyi herkes isterdi.Yalnız gözüm saçlarımda takılıp kalmıştı.Aynaya bakakalmıştım.Kafamı salladım ve uzaklaştım.Bu sefer karşımda başka bir ayna vardı.Fakat karşımda az önceki ben yerine şişman gözlerinin altı çökmüş hayattan bıkmış bir tip vardı.
Hemen o aynanın önünden ayrıldım.Burada yüzlerce ayna vardı.Hepsini teker teker gezdim ve gezerkende bir bir saydım.Hiç biri şimdiki ben değildim ama hepsi benim hareketlerimi yapıyordu.Duvarlara bakındım.Hiç kapı yoktu.
Umutsuzlukla yere oturdum.Mutlaka bir çıkış yolu olmalıydı.Buraya kadar gelmiştim..Beyinimi çalıştırmaya çalışıyordum.Bir çıkıştı istediğim sadece bir çıkış.Aynaları düşündüm.Hepsi birbirinden farklı yüz tane ayna vardı.Gözlerimi kapattım.
Çıkış aynalardan biriydi.Bunu biliyordum.Beni en çok ilk gördüğüm görüntü etkilemişti.Onu deniyecektim.Ayağa kalktım ve koşmaya başladım.Birden kolumu bir cam jilet gibi kesti.Kanım bardaktan boşanırcasına yere doğru damlıyordu.Kafamı kaldırdım yukarı baktım.
Aman tanrım!Yukarıda binlerce cam vardı ve yavaş yavaş düşüyorlardı.Doğruca bir aynanın altına sığındım fakat üzerime gelmelerini engelleyememiştim.
Derin bir nefes aldım ve tekrar ilk aynaya koşmaya başladım.Ayaklarım heran kopacak gibiydi.
Bu kadar hızlı nasıl koştuğumu kendim bile anlayamamıştım.Bu kadar uzun mesafenin nasıl geçtiğini kestiremiyordum.Bu ben olamazdım.Sonunda ilk aynanın önüne gelmiştim.Nefes almak istiyordum ama zamanım yoktu.Kendimi ilk aynaya öyle bir fırlattımki dünyamın karardığını hissettim.Kendimi aynanın içine atarken aklımdan binlerce şey geçti.En sevdiklerim Alice,Anna,ablam ve Chan..Aynaya çarpıp orada öylece ölüme terkedilebilirdim ama her ne olduysa gözümü açtığımda boşluktaydım.Tam olarak nasıl bir boşluk tarif etmek kelimelerle imkansızdı.
Birden sırtımda bir sıcaklık hissettim biri bana sarılıyordu.Hızla arkamı döndüm.Bu annemdi!Gözlerimden yaşlar boşanırcasına akmaya başladı.Anneme sıkıca sarıldım.Başımı omzuna dayadım.Hıçkırıklarım boşlukta inliyordu.Yankıları beni ürkütüyordu ama aldırmadım.Annem elini saçlarıma doladı.
"Herşey geçicek tatlım." dedi.Ona inanıyordum.Herşey geçicekti.Buradan kurtulacaktım.Gözyaşlarım artık hayatımın bir parçası gibi olmuştu.Sel olsa bu kadar olurdu.Sonunda kendimi toparladım.Gözlerimi sildim.Annemi bırakmak istemiyordum.Biraz geri çekildim.
Yüzüne baktım.
Hala aynı annemdi.Tıpkı onu son gördüğümdeki gibi.Mavi gözleri aynı ablamınki gibi deliciydi.Ablam bu özelliğini tıpkı annemden almıştı.Benim dolgun dudaklarımı annemden almış olmam gibi...
Yanakları al aldı.Yeni doğmuş bir bebeği andırıyordu.
Saçları simsiyahtı.Aralarına hafif aklar düşmüştü.Yinede kusursuz güzelliğini bozmuyordu.
Annemi o kadar çok özlemiştimki.Tamamen gerçekti karşımdaki.Bırakmak istemiyordum onu.Birden babamın sesini duydum.Sevinçle arkamı döndüm.
Babam da hala aynıydı.Siyah beyaz saçları yeşil gözleri ve her zaman gülümseyen ifadesi.Doğruca ona koştum.
Boynuna sevinçle atladım.
Gözyaşlarım tekrar akmaya başlamıştı.
Onları o kadar uzun zamandır görmemiştimki.Keşke ablamda burda olsaydı diye düşünmeden edemedim.Kesinlikle oda onları benim kadar özlemiştir.Kendimi toparlamaya çalıştım.
“Lütfen beni bırakmayın.”diyebildim sonunda.Kelimeler ağzımdan zorla çıkmış gibiydi.Annem yanaklarımı okşadı.
“Hayatım bu senin yolun.Merak etme biz her zaman kalbiminin derinliklerinde yanındayız.Hiç bir zamanda seni terk etmeyeceğiz.Sen bizim biricik küçük kızımızsın.Bazı yerlerde kendin hareket etmek zorundasın ama inan bana tatlım biz her zaman arkandayız.” dedi ve gülümsedi.Babamda başıyla onayladı.Onları görmek kolumdaki kesikleri bile unutturmuştu bana.Her nerdeysem umrumda değildi.Annem ve babam bana yeterdi.Bu anın bitmemesi için dua ediyordum.Onlarla geçirdiğim her saniye benim için altın değerindeydi.
Yinede kötü bir şey olacağı hissini üzerimden atamıyordum.Onlara bir kez daha sıkıca sarıldım.
Birden kaybolmaya başladılar!Olamazz!
“Hayır!Nolur, gitmeyin.Anne!Baba!Beni bırakmayın!” diye bağırdım.Ama nafileydi.Annemle babam gülümseyerek ortadan kaybolmuştum.Koca bir boşlukta kaybolmuştum sanki.Artık bir tek ben vardım.Derin bir nefes aldım ve gözlerimi bir kez daha dolan yaşlarla birlikte yumdum.İçim acıyordu ama huzurluydum.
En azından onları görebilmiştim.Acaba ablam da görebiliyormuydu?Bunu ancak o bilebilirdi.Şu an nerdeydim ve ne olacaktı hiç birşeyi bilmiyordum.Bilmekte istemiyordum.
Birden sabah uyandığım çalar saat bir kez daha ötmeye başladı.Deli gibi ötüyordu.Gözlerimi açtım.
Birde ne göreyim?!
Kendi yatağımda öylece yatıyordum.Kolumu oynatmaya korkuyordum.Hafifçe parmaklarımı oynattım.Oynuyordu!Hızlıca ayağa kalktım.Yürüyebiliyordum!Evetttt!Ölmemiştim, yaşıyordum.
Derin bir nefes aldım.Fakat bunların hepsinin bir rüya olduğunu düşünüp umutsuzluğa yeniden kapandım.Annemle babamı sadece rüyamda görmüştüm.Ama o kadar gerçektilerki..
Sonra birden sütbeyazı kollarıma baktım.Yara izleri!
İnledim.Her yerim yara bere içerisindeydi.Fakat ben burdayımdım,yaşıyordum.
Her ne olduysa hiç bir fikrim yoktu.Aklımı çalıştırmaya çalıştım fakat her şeyi oluruna bırakmak lazım.
Orda olmamın mutlaka bir sebebi olmalıydı.Kendimden güç aldım ve ablamın odasına doğru yürüdüm.
Duvarların lila rengi olması içime ayrı bir huzur vermişti sanki.Ablamın odasına girdiğimde ablamın masmavi gözlerini göz kapakları ve uzun kirpikleri örtüyordu.Saçları her zamanki gibi parıl parıldı.İki kişilik yatağının yarısı boşta duruyordu.
İçimden dayanamayacağım bir sarılma hissi geldi.Yavaşça ablamın yatağına sokuldum.Bir kolumu ablamın beline attım ve onu yanağından öptüm.Onu çok seviyordum.
İşte o anda annemin bana ne dediğini anlamıştım.O her zaman benim kalbimde bana yol gösteren zaten oluyordu.Onu görmeme gerek yoktu çünkü o hep benimleydi.
Huzurla gözlerimi kapattım ve tekrar uyumaya çalıştım.
Perş. Eyl. 10, 2009 5:20 pm
